Wrocław Nowy Sentymentalny

Prawie że góry... nazwa bloga wywodząca się od dworca Wrocław Główny. Bo ileż to razy był on ostatnim węzłem przesiadkowym wyjazdów w góry, początkiem ostatniego etapu podróży. Był prawie że w górach.. Do 2010 roku (kiedy to osiedliłem się we Wrocławiu) wiele razy byłem we Wrocławiu, jednak tylko raz gdzieś dalej niż dworzec. Z tego okresu pamiętam dach nad peronami, mgliście jedynie wspominam halę główną dworca, wyjście na zewnątrz oraz reprezentacyjną elewację wejściową dworca. Co jednak najsilniej kojarzyło mi się z Wrocławiem, a w szczególności z samym dworcem, to charakterystyczne jedzenie. Dziś nazwa pita pewnie na nikim nie zrobi szczególnego wrażenia, jednak w czasach mego wczesnego dzieciństwa był to pewien powiew zachodu (a właściwie orientu). Co prawda gdzieniegdzie spotykało się tego typu jedzenie, jednak te wrocławskie pity były specyficzne – nie dość że placek dosyć mocno był zapełniony dodatkami, to jego „wrocławskość” polegała na dużej różnorodności tych dodatków, włącznie z kukurydzą. Za każdym razem, gdy przejeżdżałem przez Wrocław i trzeba było odczekać swoje na kolejny pociąg, pędziłem do hali na ten przysmak.

Właśnie dlatego podejrzliwie spoglądałem na plany remontowe Dworca Nowego Głównego. No ja rozumiem, że dworzec ma stać się docelowo miejscem „exclusive”, że ma tu powstawać wspaniała galeria handlowa na której PKP wreszcie zarobi krocie, jednak... jednak jak sama nazwa wskazuje, ma to być DWORZEC przede wszystkim. Dworzec pełen podróżnych, niekoniecznie pachnących po wielogodzinnej podróży z przesiadkami, podróżnych wygłodniałych po długotrwałej podróży. A z zapowiedzi wynikało, że bud z pitami nie będzie, bo skoro „exclusive” to miejsca na brudzące barachło nie będzie! I nikogo nie obchodzi, że sentyment nakazuje wciągnąć kolejną pitę, i nie ważne, że potem pójdzie to w brzuch. Wtedy łatwiej było dbać o sylwetkę...

Dlatego po remoncie odwiedziłem Dworzec z niedowierzaniem. Bo jak to, dworzec w którym nikt nie interesuje się najczęstszymi potrzebami podróżnych? Na szczęście, w holu dworca jednak pozostawiono lokale dla głodnych podróżujących. Jedynie trochę je ucywilizowali, bo z tego co pamiętam, kiedyś były zarówno restauracje jak i wspomniane „budy” na galeryjce, dziś dostępne są tylko bary znajdujące się w wyodrębnionych lokalach. Pity nie spróbowałem, bo na dworzec trafiło mi się w porze krótko-pośniadaniowej, mam więc nadzieję, że wciąż smakuje tak samo.

Ogólny zarys halu wygląda podobnie jak kiedyś, choć jak wspomniałem, mgliście jedynie go pamiętam. Wyjście... wydaje mi się niższe. Choć ładniejsze i porządnie odrestaurowane, jakby straciło na dostojności i powadze. A może to dlatego, że ja kiedyś byłem o wiele niższy? Ważne, że elewacja frontowa z wieżyczkami przypomina tą ze wspomnień, choć za Chiny nie mogę sobie przypomnieć tych bocznych naw, które oczywiście już wtedy musiały stać, bo gdzie zmieściłby się dworzec? Mgliście przypominam sobie jakieś rusztowania – czyżby chodziło o remont na przełomie lat 80-tych i 90-tych?

Podsumowując, muszę przyznać, że mimo obaw remont dworca nie rozczarował. Co prawda nie budzi już takich emocji jak kiedyś – ale we wspomnieniach trawa jest zawsze bardziej zielona. Tak więc renowację i wygląd obecny dworca pozwolę sobie ocenić na 4 – takie bardzo mocne, choć jeszcze nie na 4+.