Lato w Śnieżnych Kotłach

Na dziś trochę sztampowa okolica. Bo Szklarska w okresie letnim to chyba jednak bardziej kojarzy mi się z sopockim molem niż z górami... a widoczny z daleka napis „skwer radiowej trójki” nie poprawia skojarzeń z „modną miejscówą”, zupełnie oderwaną od jej położenia geograficznego.

No cóż, choć to po prostu „turystyka masowa” to sam muszę przyznać, że mi chyba też te góry najbardziej zapadły w pamięć. Dlaczego? Przecież nie dlatego, że były to góry najbliższe Szczecinowi – a tym samym miejscu, skąd pochodzę. Bo chyba mimo to, z 3 odwiedzinami przed 30-tką nie wybijały się w gronie gór najczęściej odwiedzanych. Więc czemu? Sam nie wiem, ale to właśnie z nich mam najsilniejsze wspomnienia. O tym, jak kolega z pełnym plecakiem na wąskiej ścieżce robi „przewrót w przód” (bo przecież nie fikołka, pan z w-fu mówił, że tak się nie należy wyrażać :) i ląduje z pełnym obciążeniem pół metra niżej, na jakże pojawiającej się tu równej półeczce... o ostrej wędrówce w uroczej mgle, na tyle głębokiej, że wszystko wokół było rozmyte, ale tak rzadkiej, że wciąż widziało się na kilkanaście metrów przed sobą, ot, tak tylko dodającej radosnego klimatu... o tym, jak kiedyś nagle noga wpadła mi tak głęboko w śnieg, że aż usiadłem na swej rzyci, a mimo to, noga wciąż wisiała w powietrzu nie mogąc znaleźć żadnego punktu podparcia...

A co ciekawsze, pisząc ten tekst, właśnie sobie uświadomiłem, że chyba wszystko to zdarzyło się chyba w mniej więcej w tym samym miejscu – na drodze między schroniskiem pod Łabskim Szczytem a drogą dołem Śnieżnych Kotłów...

Dlatego z jeszcze większą radością napomknę dziś o ostatniej pętelce właśnie wokół Śnieżnych Kotłów, niestety jedynej, którą udało się zaliczyć w ciągu weekendowego pobytu w Szklarskiej Porębie.

Ale do Śnieżnych Kotłów najpierw trzeba się dostać. Najpierw krótka kłótnia między parą młodych szkrabów, z kim mam jechać orczykiem: czy z będącym w końcu rodziną młodym kuzynowstwem (w końcu rodzina), czy może z świeżo zapoznaną panną bardzo młodą od zaprzyjaźnionej dentystki. Młoda pannica oczywiście chciała poflirtować z świeżo poznanym mężczyzną, jednak rodzina jest rodziną, a poza tym Wojtek był pierwszy – więc wraz z kuzynem wspólnie siadamy na krzesełko, które zawozi nas do pierwszej stacji przesiadkowej, z góry spoglądając na tych nielicznych, co gdziekolwiek chodzą na piechotę. Jednak na pierwszej stacji raczej odbijamy od dzikiego tłumu pędzących do przesiadki i już większą grupą udajemy się na wędrówkę.

Na szczęście do schroniska pod Łabskim Szczytem nie dochodzi żadna kolejka, więc chętni do jego odwiedzin muszą dostać się tu o własnych siłach. To trochę zmienia przekrój ludzi odwiedzających to schronisko w porównaniu ze schroniskiem na Szrenicy, jednak jakoś niespecjalnie zmniejsza grupę odwiedzających.

Tak więc od pierwszej stacji przesiadkowej pozostaje już tylko zaufanie własnym nogom. Najpierw szlak czarny, potem żółty – a po drodze dwa przystanki przy tym, co w górach najpiękniejsze – górskich strumieniach. Te, które mijamy po drodze to już nawet nie rwące potoki, a o tej porze raczej strumienie które zebrały wodę z wszystkich pobliskich strumyczków i pozwoliły im się wspólnie wykotłować, wykłócić o tym, który z nich najważniejszy – a potem zmęczonym pozwoli opaść z sił i emocji, aby już całkiem swobodnie spłynąć w dół. Mimo to uwielbiam zarówno ten kojący szum wody, jak i ich widok, dlatego przy każdym z nich trzeba przystanąć i nacieszyć się ich widokiem.

Chociaż po drodze mijamy całkiem często ludzi, jednak widok przed schroniskiem zaskakuje. Fakt, że nie dochodzi tu żadna kolejka nijak ma się do tego, że przed schroniskiem siedzą tabuny ludzi a jedyne wolne miejsca siedzące to schodki wejściowe. Jako akurat przyzwyczajony do siedzenia na schodach (w wielu wioskach jedyne miejsce siedzące przed sklepikiem to niski schodek progu wejściowego) nie wybrzydzam i korzystam z okazji, i jakoś nie mam ochoty skorzystać z licznych wolnych przy tej pogodzie wolnych miejsc siedzących wewnątrz schroniska.

A pod schroniskiem następuje podział ekipy. Doświadczeni robią wspomnianą pętelkę wokół Śnieżnych Kotłów, kadra początkująca schodzi w dół aby się zgubić na trasie z ledwie jednym zakrętem i wylądować pod wodospadem Szklarka zamiast w okolicy Kamieńczyka :)

Tak więc cóż pozostaje – szybkie, krótkie podejście i jakże długa droga po krętej drodze usilnie próbującej utrzymać stałą wysokość. Droga tutaj to rozległe piarżysko, pełne kamieni losowo zatrzymanych w trakcie swego spadania. Chociaż łatwo daje się rozpoznać ścieżkę, którą idzie szlak, to trzeba liczyć się z utrudnieniami – niektóre wierzchnie kamienie się bujają, inne zaklinowały się pod różnymi dziwnymi kątami, słowem ciągle trzeba uważać i patrzeć pod nogi. A przy okazji udzielić młodemu kuzynowi wytłumaczeń, czemu niektóre kamienie niby wiszą w powietrzu, jak to się dzieje że nie spadają w dół i w ogóle. Tymczasem końca drogi do pierwszego z kotłów nie widać – jakoś z nadmiaru wrażeń w samych kotłach mój umysł wypiera chyba ten całkiem przydługawy odcinek do głównej atrakcji Karkonoszy.

Jednak w końcu udaje się dotrzeć – a oczom ukazuje się piękna panorama złożona z prawie pionowych ścian zamykających od strony południowej Śnieżne Kotły. Po przejściu przez pole fioletowej lawendy (no, dobra, Toskania mi się na urlop marzy – choć to oczywiście nie wysokogórska odmiana lawendy, to liczne kwiaty były w kolorze lawendowym :) wśród mgły wyraźnie już widać stację przekaźnikową. Tak, tak, bo przez cały przed-kotłowy odcinek drogi ponad nami (a czasem i poniżej) przewalały się chmury (albo i mgła, kto by je tam odróżnił) idąc ku górze. Jakże się cieszyłem (jak się później okazało – nadaremnie), że idziemy „pod prąd” i chociaż od dołu, od najpiękniejszej strony zobaczyłem kotły, a z góry – trudno, niech sobie je mgła zasłoni zanim tam dotrzemy. Tak więc i stację przekaźnikową czasem ledwo zza kocyka białej chmury widzimy, co dodaje górom zarówno aury tajemniczości, jak i niedostępności – co tam, póki jeszcze kotły na dole wciąż tylko wodą, a nie mgłą napełnione. A trzeba przyznać, że woda w kotle urokliwa, w całkiem rozległych stawach zgromaczona, wśród których tylko kamień o kamień bloki skalne grubo ciosane widać. Trzeba przyznać, widok to ciekawy, na takie piramidki wystające znad

wody spoglądać, a i spoglądając ku dołowi efekt ciekawy tworzą.

Próżno by słowami piękno Śnieżnych Kotłów oddać, to i najlepszym wieszczom talentu by zbrakło.

Dlatego nie będę się tu na jakieś sztuczne opisy silił – kto tam był, wie o co chodzi, kto nie był – i tak nie pozna tego odczucia ze słów. Jedyne co mogę powiedzieć, to że czujesz się tam, jakbyś był władcą świata. Nie, nie stojącym na jego szczycie – wręcz odwrotnie, niczym dyrygent przed publicznością wznoszącego się kolosseum, tylko czekającym na pierwsze ruchy pałeczki każącej zagrać skalnej orkiestrze. Z pewnością nie byłby to bezpieczny koncert dla dyrygenta, z udziałem werbli spadających lawin, huczącym basem uderzających piorunów, z tarkami obcierających się kamieni – na szczęście szlak zamykany jest w najniebezpieczniejszych i najbardziej „muzycznych” okresach roku, więc do niebezpiecznych wypadków raczej rzadko dochodzi. Niestety, szlak zamykany jest też w okresie, kiedy orkiestra skalnych olbrzymów ustępuje miejsca ptasiej orkiestrze głuszców...

Tym czasem ścieżka wśród śnieżnych kotłów się kończy. Kończy się woda w stawach, a wokół coraz więcej uschniętych drzew... i chociaż to nie brak wody jest przyczyną ich uschnięcia, to jednak połacie połamanych, gołych drzew robi ogromne wrażenie. Błyszcząca, niczym wygładzona wielokrotnym głaskaniem biała warstwa doskonale kontrastuje z próchniejącą intensywną żółcią twardzielu – słowem, doskonały temat na kontrastowe zdjęcie. I chociaż z jednej strony to wielkie pola zagłady, to ranne wzdłuż całego swego kręgosłupa wyglądają tak pięknie...

Widać kuzyn też zapatrzył się na drzewa, bo zaraz powoduje mały wypadek. Trochę zbyt nisko podniesiona noga nad przecinającym drogę wodnym przepustem sprawia, że na drodze zaliczamy pierwszy górski wypadek. Na szczęście poza obtarciem i obtłuczeniem kolana obywa się bez żadnych obrażeń, a po kilkuminutowej przerwie można podążać dalej.

Tymczasem mnie dopada efekt braku czekolady. Tak, tak, na drogę zawsze biorę coś słodkiego, by w razie potrzeby wzmocnić organizm – taka turystyczna reguła chyba, czyż nie? Niestety, ze względu na inne zwyczaje żywieniowe kuzyna tym razem odstąpiłem od tego zwyczaju – i efekty widać. Chociaż kiszki nie grają marsza, a żołądek nie burczy nie zadowolony, to braki energii dają się odczuwać w nogach. A niestety, przed nami droga pod górę. Ale i potem nie jest lepiej – organizm domaga się swojej porcji energii i tyle. Niestety, kuzyn nie przyzwyczajony do tak długich wędrówek raczej zaczyna narzekać na zmęczenie i bolące nogi. Jednak podejście niebieskim szlakiem pod Wielki Szyszak to już taki moment, że nie ma różnicy, czy się zawróci czy pójdzie dalej przed siebie – to dokładnie środek pętelki. Tak więc cóż pozostaje – jedynie zmniejszyć tempo wędrówki i przeć dalej przed siebie.

Co do samych Śnieżnych Kotłów z góry – zbyt dużo powiedzieć znów nie mogę. No, znaczy się fakt – są strome, pionowe ściany pełne ostrych skał i ludziom z lękiem wysokości z pewnością może zakręcić się w głowie. Jednak brak sił i pogodowa szaruga robią swoje – zazwyczaj ten widok z góry robił na mnie mniejsze wrażenie, a teraz już w ogóle przeszedł niezauważony. I jedynie pewne sentymentalne wspomnienie się włącza, jak kolega (ten sam, co skakał z plecakiem :) machnął ręką wymawiając historyczny zwrot „kości zostały rzucone” a z naprzeciwka poleciała mała lawinka. I choć potem wszystkim pokazywał, że kostki do gry ma wciąż w ręce, a do pionowej ścianki było zbyt daleko, aby mógł je dorzucić – to jakoś nikt do końca nie wierzył, że wspomniana lawinka to nie efekt jego działań...

Tymczasem przed nami dalsza droga. Droga Przyjaźni Polsko-Czeskiej nigdy nie wzbudzała we mnie jakichś większych emocji, i tak jest tym razem. Mniej więcej płasko, równo – co w obecnym stanie Małego Turysty było jednak raczej zaletą. Ot, gdzieniegdzie jedynie na tej podszczytowej „równinie” zaskakujące oczka wodne (jakoś nigdy nie mogłem się przyzwyczaić do ich oryginalnej idei), poza tym droga prosta jak drut – tylko czemu do Szrenicy dochodzi tak ogromnym łukiem. Jednak gdy gdzieś na wysokości Twarożnika przypominam sobie, że przecież kolejka linowa nie jeździ do jakichś normalnych godzin i zamykana jest gdzieś koło 4-ej, Mały Turysta dostaje nagłego ataku energii. I nie pomagają żadne logiczne tłumaczenia – że w 15 minut nawet biegiem nie mamy szans dotrzeć, z kolei jeśli jest nawet do 16:30 to w normalnym tempie nawet zdążymy – nie ważne, mamy gnać, pędzić, gonić, byle tylko zdążyć. Perspektywa długiego zejścia na własnych nogach nie budzi mojego entuzjazmu, w Małym Turyście jednak budzi wręcz panikę. I z tego pędu nawet nie ma czasu spojrzeć na mapkę – choć już z Twarożnika wypatrujemy drogę pozwalającą obejść podejście na Szrenicę i dostać się do wyciągu, to omylnie wybieramy drogę przez szczyt, który chcieliśmy ominąć. Jednak i tak pomysł skrótu okazuje się szczęśliwym, bo chociaż pod górkę, to i tak gdyby nie on, władowalibyśmy się w „objazd” - kto spojrzy na mapkę od razu zauważy, że dalsze przejście ceprostradą koło Trzech Świnek raczej skończyłoby się niepotrzebnym nadkładaniem drogi – a tym samym zapewne wracaniem na dół o własnych nogach. Na szczęście, udaje się jednak zjechać w dół jednym z ostatnich krzesełek, baaa, dzięki obranej formie płatności za „bilety” gdzieś po drodze udaje nam się wyprzedzić kilkuosobową grupę... baaa, nawet na obiad w pensjonacie udaje nam się spóźnić o mniej niż 10 minut. I tylko czemu w tym momencie szczęście musiało się zakończyć, a ja jeszcze tego samego dnia musiałem wracać do domu? No cóż, urlop – dobro reglamentowane, zwłaszcza u mnie w pracy :(